نفقه طبق ماده ۱۱۰۷ قانون مدنی ایران عبارتست از همه نیازهای متعارف و تناسب با وضعیت زن از قبیل خانه،پوشاک،غذا،اثاث منزل و هزینه های درمانی و بهداشتی و خادم در صورت عادت یا احتیاج به واسطه نقصان یا مرض.
شرایط دریافت نفقه:
برای تعلق نفقه و دریافت آن دو شرط لازم است نخست اینکه عقد زوجیت به صورت عقد دائم باشد همانطور که در ماده ۱۱۱۲ قانون مدنی گفته شده در عقد موقت نفقه به زن تعلق نمیگیرد مگر اینکه در زمان عقد شرط شده و شوهر متعهد به پرداخت نفقه شده باشد
شرط دوم اینکه طبق ماده ۱۱۰۸ قانون مدنی هرگاه زن بدون مانع مشروع از ادای وظایف زوجیت امتناع نماید مستحق دریافت نفقه نخواهد بود پس نفقه زمانی به زوجه تعلق میگیرد که تمکین نماید در غیر اینصورت و اثبات نشوز زن بدون دلیل مشروع وی را قانوناَ از دریافت نفقه محروم میکند.
موانع مشروع برای عدم تمکین زوجه:
زن در صورت وجود شرایط ذیل میتواند از شوهر تمکین نکرده ولی همچنان مستحق دریافت نفقه باشد.
این موانع مشروع عبارتند از:
۱_ خوف و ترس از ورود ضرر مالی ،جانی و شرافتی در صورت سکونت در منزل مشترک.
۲_ مبتلا شدن شوهر به بیماری های مقاربتی یا واگیردار که سلامت زن را به خطر می اندازد.
۳_ بیماری زن به نحوی که نزدیکی موجب اذیت وی شده و تحمل عمل مذکور برای زن سخت و غیر قابل تحمل باشد.
۴_ منزلی که شوهر برای زندگی مشترک فراهم کرده مناسب با شرایط و وضعیت زن نبوده و زن از سکونت در آن منزل امتناع نماید.
نحوه مطالبه نفقه زوجه:
برای مطالبه نفقه زوجه قانون‌گذار دو راهکار پیش بینی کرده است نخست اینکه زن میتواند با مراجعه به دفاتر خدمات قضایی و ثبت دادخواست،نفقه معوقه و حال خود را از شوهر مطالبه نماید
دوم اینکه زن میتواند با مراجعه به دفاتر خدمات قضایی و ثبت شکوائیه کیفری با عنوان جرم ترک انفاق از شوهر خود شکایت نماید که در اینصورت علاوه بر محکومیت مرد به پرداخت نفقه به حبس نیز محکوم خواهد شد.
که در صورت محکومیت مرد به پرداخت نفقه اگر مرد همچنان از پرداخت نفقه امتناع نماید حق طلاق برای زن ایجاد شده و زن میتواند برای طلاق به دادگاه مراجعه نماید و مقام قضایی مرد را اجبار به طلاق خواهد کرد.
نظرات کاربران